หนูน้อยหมวกแดง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กคนหนึ่ง หน้าตาน่ารักน่าชัง นิสัยดีเป็นมิตร เป็นที่รักของคนในหมู่บ้าน ผู้คนพากันเรียกเด็กคนนั้นว่า"หนูน้อยหมวกแดง" เพราะหนูน้อยหมวกแดงจะสวมเสื้อคลุมและหมวกสีแดงที่คุณย่ามอบให้อยู่เสมอๆ

"หนูน้อยหมวกแดง~"ได้ยินเสียงคุณแม่ร้องเรียก หนูน้อยหมวกแดงก็ขานรับทันใด ก่อนจะวิ่งเหยาะๆไปหาคุณแม่ที่หน้าบ้าน

"หนูน้อยหมวกแดง เอานี่ไปส่งให้คุณยายหน่อยได้มั้ยจ๊ะ คุณยายท่านกำลังไม่สบาย ได้กินของอร่อยๆก็น่าจะดีขึ้น"หนูน้อยหมวกแดงยิ้มรับ ก่อนจะรับเอาตะกร้าใบนั้นมาจากมือของคุณแม่ ภายในมีภายแอปเปิ้ลของโปรดคุณยาย กับน้ำ เหล้าองุ่น และผลไม้อยู่เต็ม หนูน้อยหมวกแดงบอกลาคุณแม่ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในป่าซึ่งเป็นทางไปบ้านของคุณยาย

"หนูน้อยหมวกแดง จำไว้ว่าอย่าพูดคุยกับคนแปลกหน้านะจ๊ะ"คุณแม่ย้ำเตือนด้วยความเป็นห่วง

"คร้าบ~" ไม่ๆ คุณอ่านไม่ผิดหรอก และคนแต่งก็ไม่ได้ผิมผิดด้วยเช่นกัน หนูน้อยหมวกแดงคนนี้เป็นเด็กผู้ชายจริงๆ

หนูน้อยหมวกแดงเดินแกว่งตะกร้าเข้าไปในป่า เค้าเคยไปหาคุณยายหลายครั้งแล้ว จึงไม่มีการหลง ทว่าหลังจากที่เดินลึกไปพอประมาณจู่ก็มีหมาป่าตนหนึ่งเดินออกมาขวางทางเอา หนูน้อยหมวกแดงไม่เคยเจอหมาป่ามาก่อน จึงยิ้มให้กับเค้า เรือนผมสีม่วงเข้มและนัยตาสีอเมทิสต์ตัดกับผิวที่ขาวซีดได้อย้างลงตัว บวกกับตาคมๆที่จ้องมาทางตน กับลิ้นที่เลียรอบริมฝีปากท่าทางเจ้าเล่ห์นิดๆ ก็ทำให้หนูน้อยหมวกแดงเผลอใจเต้นผิดจังหวะไปชั่วครู่

"สวัสดี ฉันเป็นหมาป่าที่อาศัยอยู่ในป่าแห่งนี้ แต่ไม่ต้องกลัวไปหรอก ข้าแค่อยากจะเป็นเพื่อนกับเจ้าเท่านั้น"เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยออกมาอย่างนั้น ทว่าหากฟูกลับแกว่งไกวไปมา ดวงตากลิ้งกลอก รอให้เหยื่อติดกับอย่างใจเย็น

"สวัสดีครับคุณหมาป่า ทุกคนเรียกผมว่าหนูน้อยหมวกแดง คุณหมาป่าจะเรียกผมอย่างนั้นก็ได้นะครับ"เสียงใสๆเอ่ยทักทาย พร้อมกับรอยยิ้มที่ถูกส่งมาให้โดยที่เจ้าตัวไม่ได้รู้สึกถึงอันตรายใดๆเลยแม้แต่น้อย

"แล้วเจ้ากำลังจะไปไหนล่ะ ให้ข้าไปส่งมั้ย ข้ารู้จักทุกซอกทุกมุมของป่าแห่งนี้นั่นแหละ"คุณหมาป่าเสนอตัว

"ผมกำลังจะเอาขนมไปให้คุณยายน่ะครับ แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมเคยมาตั้งหลายครั้งแล้ว ไม่หลงหรอกครับ"หนูน้อยหมวกแดงตอบปฏิเสธ

"ถ้าอย่างนั้นข้าก็ขอไปกับเจ้าด้วยก็แล้วกัน จะได้คอยช่วยเหลือเจ้าด้วย"หนูน้อยหมวกแดงคิดดูแล้วก็ไม่ได้เสียหายอะไร จึงตอบตกลงให้หมาป่าเดินทางไปบ้านคุณยายด้วยกัน โดยลืมคำเตือนของคุณแม่ไปจนหมดสิ้น

มือหนาเอื้อมมากุมมือเล็กๆของหนูน้อยหมวกแดงก่อนจะออกเดินไปด้วยกัน หนูน้อยหมวกแดงพยายามดึงมือออกแต่ก็ไม่เป็นผล หนูน้อยหมวกแดงจึงเลิกคิดที่จะต่อต้าน อีกอย่าง...มือของคุณหมาป่าก็อุ่นดีด้วย หนูน้อยหมวกแดงจึงยอมให้ร่างสูงกุมมือของตนไปอย่างนั้น และก็เป็นอย่างที่คุณหมาป่าบอกเอาไว้ว่าตนเองรู้จักป่าแห่งนี้ดี เพราะไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงบ้านของคุณยาย แถมยังเร็วกว่าทางที่หนูน้อยหมวกแดงเคยมาเสียอีก หนูน้อยหมวกแดงเปิดประตูบ้านเข้าไปด้านใน ปากก็ร้องเรียกหาคุณยายที่น่าจะนอนอยู่บนเตียง

"คุณยายคร้าบ ผมเอาขนมจากคุณแม่มาให้ครับ คุณยาย~" แต่เมื่อเปิดเข้าไปในห้องนอน ก็กลับไม่พบใครอยู่เลย หนูน้อยหมวกแดง ค้นหาจนทั่วก็ยังไม่เจอ จนหนูน้อยหมวกแดงเริ่มใจเสีย

"คุณยาย คุณยาย"

"อ๊ะ!"จู่ๆหนูน้อยหมวกแดงก็ถูกดึงไปด้านหลัง วงแขนโอบรอบเอวของหนูน้อยหมวกแดงเอาไว้ทำให้เจ้าตัวขยับไปไหนไม่ได้

"คุณ..คุณหมาป่า คุณจะกินผมเหรอครับ.."หนูน้อยหมวกแดงถามทั้งที่น้ำตาเริ่มคลอเบ้าอย่างน่าสงสาร อีกฝ่ายยิ้มเจ้าเล่ย์พลาง

กระซิบที่ข้างหู

"กินสิ..แต่เจ้าไม่ต้องกลัวเจ็บหรอกนะ ข้าไม่ทำอะไรรุนแรงหรอก"น้ำเสียงทุ้มนุ่มทำเอาหนูน้อยหมวกแดงเคลิ้มไปชั่วครู่ จนกระทั่งสัมผัสของเตียงนุ่มมาอนู่ที่หลัง หนูน้อยหมวกแดงจึงเริ่มดิ้นอีกครั้ง

"ค..คุณหมาป่า ผม..ผมไม่อร่อยหรอกนะ ปล่อยผมไปเถอะ"ริมฝีปากบางส่งเสียงอ้อนวอนชวนให้ใจอ่อน ทว่ากับคุณหมาป่ากลับไม่เป็นเช่นนั้น มือเรียวเชยคางหนูน้อยหมวกแดงขึ้นก่อนจะประกบริมฝีปากลงไป หนูน้อยหมวกแดงหลับตาปี๋ กลัวว่าจะถูกคุณหมาป่ากิน ทว่ากลับยิ่งเพิ่มสัมผัสให้กับริมฝีปากที่ถูกรุกรานมากยิ่งขึ้น สัมผัสที่แผ่วเบาและอ่อนหวานชวนให้เคลิบเคลิ้มเริ่มเปลี่ยนเป็นร้อนแรงมากขึ้นเมื่อคุณหมาป่าสอดลิ้นเข้ามาในโพลงปากเล็ก ลิ้นร้อนพัวพันหยอกล้อภายในโพลงปาก เก็บเกี่ยวความหอมหวานจนร่างเล็กแทบขาดอากาศหายใจ เส้นใยสีใสเชื่อมโยงระหว่างริมฝีปากของทั้งคู่เมื่อร่างสูงถอนจูบออกมา ใบหน้าของหนูน้อยหมวกแดงขึ้นสีระเรื่อ หอบหายใจเบาๆเพื่อตักตวงอากาศ หมาป่ายิ้มเจ้าเล่ห์เริ่มปฏิบัติการ 'กิน' หนูน้อยหมวกแดงต่อไป

ฟันคมขบเบาๆที่ลำคอสร้างรอยแดงจางๆเอาไว้ มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อของหนูน้อยหมวกแดง สะกิดเบาๆที่ยอดอกสีสวย ริมฝีปากขบเม้มไล้เลียจนมัยเปียกชุ่มไปหมด มือเล็กๆของหนูน้อยหมวกแดงขยุ้มเรือนผมสีม่วงเข้มเอาไว้ ทุกครั้งทีี่มือหนาพาดผ่านไปที่ใดผิวเนื้อบริเวณนั้นก็ร้อนรุ่มราวกับจะลุกเป็นไฟขึ้นมา ความรู้สึกแปลกๆทีี่หนูน้อยหมวกแดงไม่เคยพานพบทำเอาหนูน้อยหมวกแดงทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ปล่อยให้คุณหมาป่าทำตามใจของตัวเองต่อไป

"ฮ่ะ..อือ~..คุณหมาป่า..ฮ้า~"แก่นกายที่ร้อนผ่าวถูกครอบครองเอาไว้ในโพลงปากของคุณหมาป่า ลิ้นร้อนเลียไปตามความยาวของมัน จงใจให้เขี้ยวทั้งสองข้างครูดไปกับสิ่งนั้น สร้างความเสียวซ่านให้กับหนูน้อยหมวกแดงเป็นอย่างมาก สองขาที่แยกออกอย่างไม่รู้ตัว ราวกับจะเชิญชวนให้รุกรานตนมากขึ้นอีก

"ค..คุณ..คุณหมาป่า..อ๊า~"คุณหมาป่ายิ้มเจ้าเล่ห์ ประทับจูบเบาๆที่ส่วนปลายก่อนจะกลืนกินมันเข้าไปทั้งหมด ขยับรูดรั้งให้อีกฝ่ายไปถึงจุดหมาย หนูน้อยหมวกแดงบิดกายไปมาอย่างทรมาน ลำคอส่งเสียงครางหวาน พาให้คุณหมาป่าใจสั่น

"ค..คุณหมาป่า..ฮ้า~..ผม..อือ~..รู้สึก..แปลกๆ.."

"จะเสร็จแล้วเหรอ..ปล่อยออกมาสิ จะได้ไม่ทรมานไง"

"อึก..อ่ะ..อ๊า~..คุณหมาป่า..อ๊า~"หยาดน้ำสีขาวขุ่นถูกคุณหมาป่ากลืนกินเข้าไปจนหมด หนูน้อยหมวกแดงหอบหายใจแรงๆเหมือนเพิ่งจะไปวิ่งมาหมาดๆ

"หึๆ เหนื่อยแล้วเหรอ ข้ายังไม่ได้ 'กิน' เจ้าเลยนะ"

"อ่ะ...อืม~"ริมฝีปากบางถูกประกบจูบอีกครั้ง พวงหางสีเข้มแทรกเข้าไปในช่องทางสีหวาน เรือนร่างเล็กถูกดึงรั้งในขึ้นมานั่งคร่อมคุณหมาป่า ทำให้ส่วนหางเข้าไปภายในกายได้ถนัดยิ่งขึ้น

"เจ็บรึเปล่า"หนูน้อยหมวกแดงส่ายหน้า

"งั้นก็รู้สึกดีสินะ"เสียงครางหวานๆถูกส่งให้เป็นคำตอบ

"อ๊า~..คุณหมาป่า..ไม่เอา..ตรงนั้น..ฮ้า~"หางสีเข้มกดย้ำจุดเดิมๆ ยิ่งเรียกเสียงครางจากหนูน้อยหมวกแดงได้มากยิ่งขึ้น แต่หางนั้นก็ถูกดึงออกไป หนูน้อยหมวกแดงส่งสีหน้าไม่เข้าใจไปให้คุณหมาป่า แต่บางสิ่งก็เข้ามาแทนที่ทันที

"อ๊าา~"แก่นกายร้อนผ่าวถูกดันเข้าในตัวของหนูน้อยหมวกแดงจนมิดในคราวเดียว ช่องทางสีหวานตอดรัดสิ่งแปลกปลอมแน่น ขนาดที่ใหญ่กว่าหางของคุณหมาป่าทำเอาหนูน้อยหมวกแดงครางออกมาด้วยความเจ็บปวด คุณหมาป่าใช้ลิ้นเลียน้ำตาที่ออกมาให้จนหมดก่อนจะประกบจูบอีกครั้ง มือหนารูดรั้งส่วนอ่อนไหวเบี่ยงเบนความสนใจจากความเจ็บปวด พวงหางตวัด พันเกี่ยวไปทั่วร่างกาย เสียงครางด้วยความเจ็บที่เคยมีก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางด้วยความสุขสม

"อ่ะ..อ๊า~..คุณ..คุณหมาป่า..อ๊า~"รับรู้ถึงความร้อนที่เสียดแทงอยู่ภายในกาย ความเสียวซ่านที่ได้รับมานั้นทำเอาแทบคลั่ง เสียงครางหวานหูดังมาให้ได้ยินอย่างต่อเนื่องปะปนไปกับเสียงหอบหนักๆและเสียงการสอดใส่ที่น่าอาย

"คุณ..หมาป่า..ผม..อ่ะ..อื้อ~..ไม่ไหว..อ๊า~"แก่นกายร้อนผ่าวยิ่งบดเบียดเข้ามาในกายมากยิ่งขึ้น ถอนออกจนสุดแล้วใส่เข้าไปจนมิด ไม่นานหนูน้อยหมวกแดงก็ปล่อยออกมาเลอะหน้าท้องของคุณหมาป่า

"หนูน้อยหมวกแดง.."เสียงทุ้มแหบพร่าเรียกอีกฝ่ายเบาๆ

"ข้ารักเจ้า..."เพียงไม่นานสายน้ำอุ่นร้อนก็ฉีดพุ่งเข้ามาในกาย หนูน้อยหมวกแดงหอบหายใจแรงๆ เอนพิงซบไหล่ของคุณหมาป่า

"นี่คือวิธีการ'กิน'ของหมาป่าอย่างนั้นหรอครับ"คำถามนี้เล่นเอาคุณหมาป่าเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา

"ใช่..เจ้าห้ามไปให้หมาป่าตัวอื่น'กิน'เจ้าเด็ดขาดเลยนะ"

"ทำไมล่ะครับ"

"เพราะข้ารักเจ้า..ข้าเห็นเจ้าเดินผ่านป่านี้หลายครั้ง และแค่เพียงครั้งแรกที่ข้าเห็นเจ้าข้าก็คอยที่จะมองหาเจ้าตลอดเวลา คอยรอว่าเมื่อไหร่เจ้าจะมาเดินเล่น หรือมาหาคุณยายของเจ้าอยู่ตลอดเวลา"คุณหมาป่ารีบขยายความเมื่อเห็นหนูน้อยหมวกแดงทำหน้างุนงง

"ผมก็รักคุณหมาป่าเหมือนกัน"ก็ไม่รู้ว่าพูดไปซื่อๆหรือคิดอย่างนั้นจริงๆ แต่หลังจากนั้นทั้งคู่ก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข(ล่ะมั้ง?)

[ด้านคุณยาย]

"แหม..เจ้าหมาป่าปากแข็งนี่ กว่าจะสารภาพได้เล่นเอาข้าลุ้นจนเมื่อย นี่กะว่าถ้าเจ้าไม่จัดการซักทีข้าจะยกหลานข้าให้คนอื่นอยู่แล้วเชียวนะ"เสียงบ่นแกมหยอกล้อดังมาจากผู้ที่ยืนแอบดูอยู่หลังพุ่มไม้ที่สามารถมองเห็นเหตุการณ์ต่างๆได้อย่างชัดเจน

"ปล่อยให้คนแก่ลุ้นซะเมื่อยเลยนะ"และคนที่แอบดูก็ไม่ใช่ใครอื่น..คุณยายที่หนูน้อยหมวกแดงตามหาอยู่นั่นเอง

คุณยายรู้จักหมาป่าตนนี้มาตั้งนานแล้วและรู้ด้วยว่ามันแอบชอบหนูน้อยหมวกแดงอยู่ ดังนั้นจึงพยายามเรียกหนูน้อยหมวกแดงมาหาหลายครั้งเพื่อให้ทั้งคู่ได้ทำความรู้จักกัน แต่เจ้าหมาป่าก็ชักช้ายึกยักจนคนแก่รำคาญ วันนี้คุณยายจึงแกล้งป่วยให้หนูน้อยหมวกแดงมาหาโดยบอกเจ้าหมาป่าว่าถ้าไม่ทำอะไรซักอย่างตนจะยกหนูน้อยหมวกแดงให้คนอื่น แต่มันคงนึกไม่ถึงหรอกว่าคุณยายจะมาแอบซุ่มดูอยู่แถมนี้

"หุหุหุ อย่าเพิ่งเข้าไปตอนนี้จะดีกว่าแฮะ~"ว่าแล้วคุณยายก็เดินกลับเข้าไปในป่า ปล่อยให้สองคนสวีตกันต่อในห้องของตน